Van baby naar dreumes

Officieel is je kindje geen baby meer als hij z'n eerste verjaardag heeft gevierd. Maar hoewel Arya nu pas (al!) bijna 10 maanden is, kan ik haar echt niet meer als baby zien.. 

Het lijkt nog maar zo kort geleden (en dat is het eigenlijk ook) dat Arya vol trots tegen de babygym aan lag te trappen. Ik kon rustig even de kamer uit lopen, want mevrouw ging nergens heen. Hooguit was ze als ik terugkwam iets naar boven geschoven, of misschien 2 cm opzij, maar meer dan dat niet. Als ik nu richting keuken loop, heb ik binnen no-time een kindje naast mij liggen..

Hoewel de ontwikkeling van een baby altijd snel gaat, lijkt het bij Arya de laatste tijd wel extra snel te gaan. Kwam ze 1,5 maand geleden echt nog met geen mogelijkheid vooruit, nu tijgert ze het hele huis door. Ook heeft ze binnen één dag opeens geleerd om te gaan zitten vanuit rug- en buikligging én besloot ze dat ze zich prima aan alles kon gaan optrekken. Niks in huis is meer veilig voor de kleine avonturier. Met alle gemak gaat ze aan de salontafel staan om vervolgens alles er vanaf te gooien. Of ligt ze voor je het weet opeens naast één van de katten, die net zo lekker rustig aan het eten was. Ik heb ogen in m'n achterhoofd nodig, want als je Arya ook maar 1 seconde alleen laat gebeuren er ongelukken...

En dus gaat het af en toe wel eens mis. Dan besluit Arya dat ze zich wel kan optrekken aan een krabpaal van de katten. En voor dat ik dan bij haar ben ligt ze op de grond, met het paaltje bovenop zich. Of soms vergeet ze dat ze toch echt nog niet los kan staan. En terwijl ze dan vol trots aan de tafel staat, laat ze per ongeluk 2 handjes los. En dan valt ze, boem!, op die dikke luierkont (fijne schokdemper trouwens, zo'n luier). En toen ik laatst de eerste blauwe plek ontdekte op de elleboog van m'n baby besloot ik dan ook dat ze eigenlijk geen baby meer is.

In mijn ogen slapen baby's voornamelijk, kunnen ze nog niet praten en kunnen ze al helemaal niet op ontdekkingstocht door het huis. Baby's hebben voornamelijk hun papa en mama nodig en kunnen nog weinig zelf. Arya slaapt wel, maar voornamelijk 's nachts, ze roept de hele dag 'Poessss' en gaat het hele huis door. Ze heeft papa en mama nog steeds wel veel nodig, maar doet het liefste alles zelf.

En als ik dan een beetje weemoedig terugdenk aan de tijd dat Arya echt nog een baby was, kom ik tot de conclusie dat ik het nu eigenlijk veel leuker vind. Het was fijn dat ze mij in het begin zo veel nodig had, maar het is nog veel mooier om haar zelf de wereld te zien ontdekken. Dus zeg ik vol enthousiasme: Dag baby, hallo dreumes!