Belangrijke mijlpalen (die kan je toch niet missen?)

Het eerste lachje, de eerste keer tijgeren, los kunnen zitten, het eerste woordje.. Dat leken mij allemaal mijlpalen die je je als mama (en papa) voor altijd zal onthouden. En hoewel dat voor de meeste ook wel waar is, mis ik sommige mijlpalen toch...

Ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren toen Arya voor de eerste keer lachte. Ik zat op bed terwijl zij bij mij op schoot lag. Ik was een beetje tegen haar aan het praten en uit het niets was daar opeens een prachtige glimlach. Een moment dat ik nooit meer vergeet. Ook de eerste keer tijgeren weet ik nog precies. Arya was zó trots dat ze eindelijk vooruit wist te komen! Maar wanneer Arya echt voor de eerste keer los zat en wanneer ze haar eerste woordje zei? Ik zou het niet durven zeggen..

Voor Arya geboren was dacht ik dat je alle mijlpalen meteen zou zien. Maar ondertussen weet ik dat de ontwikkeling van een kindje zo geleidelijk kan gaan, dat je opeens die belangrijke mijlpaal niet precies aan weet te wijzen. Los zitten is een proces. Eerst 5 seconden, dan 10 en voor je het weet zit je baby (die dan opeens niet meer echt op een baby lijkt) een kwartier in het midden van de kamer te spelen. Wanneer zeg je dan dat je kindje kon zitten? Is dat bij de eerste 5 seconden? Of pas als je kindje een uur achter elkaar kan zitten spelen? Ik weet het niet..

En op die manier 'mis' ik sommige mijlpalen. Ik weet best dat Arya die dingen dan ondertussen prima kan, maar wanneer de eerste keer was? Geen flauw idee.. En dus zullen een aantal regels in Arya's Eerste Jaar boek nooit worden ingevuld of staan er dingen als 'toen je 6 maanden was', zonder dat ik de echte eerste keer aan kan wijzen. 

Van de meeste 'mijlpalen' die ik mis vind ik het ook niet zo heel erg dat ik ze me niet kan herinneren. De enige mijlpaal waarvan ik het echt jammer vind dat ik de datum niet meer weet, is Arya's eerste woordje. Arya was al vanaf dat ze 6 maanden was enorm bezig met brabbelen. De mamamama's en papapapa's vlogen je om de oren. Maar bewust waren deze klanken echt nog niet. Tot we een keer toen Arya ongeveer 8 maanden was, met z'n drietjes buiten zaten en ik binnen even iets ging pakken. Toen schreeuwde Arya opeens heel erg zielig 'MAMA!'. Zowel Ray als ik twijfelden even of het dan nu toch echt niet bewust zou zijn, maar het leek ons zo vroeg. Dus deden we het af als toeval. Arya riep echter vanaf dat moment steeds vaker als ze verdrietig was om mama. En niet veel later begon ze papa te zeggen als Ray er niet was. Nu is ze 9,5 maand en zegt ze mama, papa (vooral als één van ons er niet is), eten, tuit (tuitbeker, drinken) en poes. Die eerste zielige schreeuw om mama was dus wel degelijk haar eerste woordje, maar wanneer dat precies was.. Wij kunnen het ons niet meer herinneren...