Hoe ik dacht te falen...

Ik heb heel lang (bijna een half jaar) getwijfeld of hier wel een blog over zou willen schrijven, maar nu heb ik toch besloten het wel te doen. Hoewel mijn zwangerschap prima verliep, ging mijn bevalling totaal anders dan ik me had voorgesteld of had gewild.

Ergens in juli 2014 besloten mijn man en ik dat we, zodra ik afgestudeerd zou zijn, wel heel graag wilden proberen om een kindje te krijgen. Aangezien het natuurlijk altijd maar afwachten is hoe snel het gaat besloten we in december 2014 te gaan proberen. Op die manier zou ik, als ik snel zwanger zou worden, net afgestudeerd zijn al s ons kindje ter wereld zou komen. Eigenlijk rekenden we er niet op dat het zo snel zou gaan, maar in januari 2015 was ik zwanger.

Mijn zwangerschap liep behoorlijk vlekkeloos. Ja, ik was in de eerste drie maanden regelmatig misselijk en hield niet altijd al mijn eten binnen, maar ja, dat hoort er toch ook wel een beetje bij toch? In het tweede trimester ging dat gelukkig een stuk beter en afgezien van wat kleine kwaaltjes had ik weinig te klagen. In het derde trimester (het was ondertussen ook zomer) ging ik steeds wat meer vocht vasthouden. Ook was ik snel vermoeid, sliep slecht en af en toe was ik ook wel klaar met die dikke buik. En hoewel de kleine Arya regelmatig mijn ribben wist te vinden met haar voetjes (ze heeft ook best wel grote voeten bleek na haar geboorte, haha), genoot ik nog regelmatig van al die beweging in m'n buik. Nee, ze hoefde van mij absoluut niet te blijven zitten tot de uitgerekende datum (en al helemaal niet tot daarna), maar als mevrouw daar behoefte aan had, hield ik het ook nog wel vol. Daarnaast was ik nog bezig met mijn scriptie schrijven en toen ik deze eenmaal had ingeleverd zou ik nog fijn even kunnen genieten van mijn dikke buik.

Helaas zullen we nooit weten tot wanneer ze had willen blijven zitten. Tijdens mijn controle bij de verloskundige in week 35 bleek dat ik een hoge bloeddruk had. Nog niet zorgwekkend hoog en aangezien ik ook geen klachten had, leek er nog weinig aan de hand. Voor de zekerheid werd mijn urine getest en ook daar was nog niks mee aan de hand. Ik moest een keer extra op controle komen voor mijn bloeddruk en zelf goed in de gaten houden dat ik geen klachten kreeg. Mocht dit wel zo zijn dan kon dit namelijk op pre-eclampsia, oftewel zwangerschapsvergiftiging, duiden. Ook bij de extra controle en de reguliere controle daarna bleef mijn bloeddruk hoog, maar was er verder nog niks om mij zorgen over te maken. Ik was ondertussen bijna 37 weken zwanger.

Met 36 weken en 6 dagen had ik weer een controle. De dag en nacht daarvoor voelde ik me toch niet aldoor helemaal lekker. Ik had last van hoofdpijn en misselijkheid, allebei symptomen van zwangerschapsvergiftiging. Maar ja, ik had die vrijdag eindelijk mijn scriptie ingeleverd en dat weekend hadden we de laatste dingen aan de kinderkamer gedaan. En hoewel ik mezelf probeerde wijs te maken dat de klachten daardoor kwamen ging ik toch met een beetje onheilspellend gevoel naar de verloskundige. Ik moest al urine meenemen, omdat ze die graag onder controle wilden blijven houden. Toen ze deze ging controleren bleek waar ik al bang voor was: er zaten eiwitten in mijn urine. Dit betekende dat ik direct werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. De verloskundige vertelde dat de kans heel erg klein was dat ik nog terug zou mogen naar haar en dat de rest van mijn zwangerschap en bevalling dus onder controle van een gynaecoloog zou komen te staan. Dit voelde al als een mislukking. Bijna, echt bijna, had ik mijn hele zwangerschap onder controle van de verloskundige gestaan. Ik moest sowieso al verplicht poliklinisch bevallen vanwege mijn BMI, maar had tot dan toe aldoor het idee dat ik het grootste gedeelte van mijn bevalling gewoon thuis zou doen en vervolgens in een geboortehuis bij het ziekenhuis zou bevallen. Dat was nu geen optie meer.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen moest ik bloed laten prikken en gingen ze dezelfde urine die de verloskundige had getest nog een keer testen. Dit duurde een eeuwigheid terwijl ik ongeduldig en een beetje bang in de wachtkamer zat te wachten. Gelukkig zat mijn man naast me (die was ook al meegeweest naar de verloskundige) en door hem wist ik nog wel enigszins rustig te blijven. Op de radio werd Blof gedraaid, met 'Het regent harder dan ik hebben kan' en op dat moment voelde het al zo. Er was nog helemaal niet duidelijk wat er ging gebeuren, maar voor mij voelde het alsof er niks meer goed zou gaan.

Na een gesprek bij een gynaecoloog werd ik doorgestuurd naar een kamer op de kraamafdeling. Er was ons nog steeds niet verteld wat er precies ging gebeuren, of ik in het ziekenhuis moest blijven, en zo ja, hoe lang dan. Het was allemaal erg chaotisch en uiteindelijk werd ons tussen neus en lippen door verteld dat ik inderdaad werd opgenomen en er werd zo snel mogelijk gestart met bloeddrukverlagende medicijnen. Er waren echter geen eiwitten gevonden in mijn urine. Dit vonden wij heel raar, aangezien de verloskundige zo zeker was geweest en het precies dezelfde urine was. Toen er een dokter kwam om ons te vertellen wat er ging gebeuren hebben wij dan ook om een nieuwe test gevraagd. Ik was heel blij dat mijn man dit voor mij kon doen. Op dat moment ging er al heel veel langs mij heen. Ik voelde me steeds beroerder en ik kon mentaal de rollercoaster waar ik in was beland nog niet echt bevatten.

Uit de nieuwe test bleek dat er tóch eiwitten in mijn urine zaten en dat bij de vorige test verkeerd was gekeken naar de uitslagen. Ik kreeg toen dus officieel te horen dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Mijn bloeddruk moest zo snel mogelijk omlaag en als deze stabiel was zouden ze gaan beginnen met inleiden. Dit zou echter op z'n vroegst de ochtend daarna gebeuren. Het was heel onwerkelijk om te horen te krijgen dat ik waarschijnlijk binnen één of twee dagen mama zou zijn. Dit was totaal niet hoe ik het met had voorgesteld.

De nacht die volgde was verschrikkelijk. Ik voelde me zwaar beroerd en mijn bloeddruk wilde nog niet goed dalen. Elke twee uur ofzo werd mijn bloeddruk gemeten en tussendoor werden ook mijn medicijnen nog veranderd. Ik werd aangesloten op een infuus met magnesium. Mijn man was naar huis gegaan om voor onze katten te zorgen en bleef daar ook slapen. Ik sliep die nacht echt amper en was de ochtend daarna dan ook al doodmoe. Mijn bloeddruk was echter wel wat gedaald en daarom werd besloten dat ik ingeleid zou gaan worden. Daarom werd ik naar een andere kamer verhuisd. Op dat moment besefte ik het mij allemaal niet volledig. Het klonk alsof het over iemand anders ging, niet alsof ik op het punt stond om te gaan bevallen en al helemaal niet alsof ik binnen afzienbare tijd mama zou zijn.

Ze zouden mij inleiden met een balloncatheter. Deze werd 's ochtends rond 11 uur ingebracht. Vervolgens was het wachten tot dat ding z'n werk ging doen. Door mijn bloeddruk mocht ik niet meer uit bed. Even een rondje lopen zat er dus niet in. Ik kan me bijna niet herinneren wat we de hele middag hebben gedaan. Ik was doodmoe, had barstende koppijn, maar kwam niet in slaap. Ik weet dat we een film hebben gekeken, maar verder kan ik me niks herinneren. Rond 17:00 uur kwamen ze checken hoe het met mijn ontsluiting stond. Het ballonnetje had z'n werk gedaan en ik had 3 cm ontsluiting. Vervolgens werd besloten om mijn vliezen te breken, om te kijken of mijn lichaam dan zelf weeën zou gaan opwekken. Helaas werkte dit niet. Daarom kreeg ik na een uur weeënopwekkers toegediend via het infuus.

De weeënopwekkers deden iets te goed hun werk. In plaats van rustig opbouwende weeën met lange tussenpauzes kreeg ik direct enorm heftige weeën die snel na elkaar kwamen. Ik had geen flauw idee hoe ik dat moest opvangen. Ik was al doodmoe en die leuke ademhalingstechnieken die ik geleerd had tijdens een zwangerschapscursus haalden helemaal niks uit bij de weeën die ik had. Het enige wat ik kon was puffen. En om mijn man z'n nek hangen. Ik vond het verschrikkelijk dat ik niet uit bed kon en op een gegeven moment moest ik echt even staan. Maar ook dat werkte niet en was een enorm gedoe met alle slangen waar ik aan hing en toen ben ik toch maar weer op bed gaan zitten. Ik had totaal geen tijdsbesef en had het idee dat ik al uren bezig was en dat het ook nog eeuwig ging duren. Om 23:00 uur werd mijn ontsluiting weer gecheckt. Gezien mijn enorm heftige weeën hoopte ik dat dat dan in ieder geval toch wel opgeschoten moest zijn. Maar dat was niet het geval. Ik was van 3 naar 5 cm gegaan. En ik kon al niet meer. Ik voelde me een mislukking en had het idee dat ik dat kind nooit op de wereld kon zetten.

Van te voren had ik altijd geroepen dat ik geen pijnbestrijding wilde, niet als het even voorkomen kon worden. Ik wilde mijn kindje op eigen kracht op de wereld zetten. Pijnbestrijding, en dan met name een ruggeprik vond ik een zwaktebod. Bij anderen snapte ik het wel, maar zelf wilde ik het echt niet. Daarnaast vond ik het ook maar een eng idee, zo'n slangetje in je rug waardoor je vervolgens niks meer voelt... Toch kwam de gynaecoloog met het voorstel. Ze zag dat het gewoon echt niet meer ging en eigenlijk wist ik het zelf ook wel. Toch durfde ik de beslissing niet te nemen. Het voelde zo als falen om ja te zeggen. Toen heeft mijn man de beslissing genomen. Dit ging zo niet langer, ik was nu al uitgeput en het einde was nog niet in zicht.

Ik heb geen idee of ik lang heb moeten wachten op de ruggeprik. Ik weet nog wel wat ik het een hele nare man vond die dat ding kwam zetten. Hij deed heel kortaf, zowel tegen mij als tegen de verpleegsters die hem moesten assisteren. De ruggeprik zelf herinner ik me weinig van. Ik weet dat ik op de rand van het bed moest gaan zitten, met gebolde rug en m'n voeten op een stoel en dat mijn man mijn schouders tegen moest houden. Ik weet niet meer of het pijn deed, ik weet alleen dat ik me heel zwaar mislukt voelde. Ik wist ook wel dat het anders niet ging, maar toch wilde ik het liever nog steeds niet.

De ruggeprik zat perfect. Al snel voelde ik helemaal niks meer van mijn weeën. Toen ben ik dan ook in slaap gevallen, zo moe was ik. Toen ze twee uurtjes later mijn ontsluiting weer kwamen controleren, zat ik opeens op 9 cm! Het slapen met de ruggeprik had wonderen gedaan. Nu moest ik echter mee gaan persen. En dat is heel lastig, als je je weeën niet voelt. Dus na even proberen besloten ze de ruggeprik uit te zetten. Oftewel, mijn weeën kwamen in alle hevigheid opeens weer terug. En nu moest ik ook nog gaan persen. Ik had er echt de kracht niet voor. Na heel lang proberen zat er nog weinig schot in de zaak. De hartslag van mijn kleine Arya herstelde echter wel steeds slechter na een wee. Ze moest echt snel geboren gaan worden.

Daarom werd besloten een knip te zetten en de vacuumpomp te gaan gebruiken. Op dat moment kon het me allemaal even niks meer schelen. Als ze maar gezond geboren werd en ik van die weeën af was. De knip zetten deed dan ook geen pijn, ik denk dat ik het niet eens echt gevoeld heb. Het was meer het idee dat het gebeurde wat ik vervelend vond. En toen het hoofdje van mijn meisje ver genoeg naar beneden kwam hebben ze de vacuumpomp op haar hoofd gezet. Blijkbaar had ze ook nog eens niet ver genoeg gedraaid, waardoor het een sterrenkijkertje was. Tijdens de bevalling heb ik hier niets van meegekregen, het werd mij later door de kraamzorg verteld.

Nu was ze bijna geboren. Ik moest nog heel even volhouden om haar op de wereld te zetten. Ik had al een paar keer geroepen dat ik het niet kon, maar niet kunnen was geen optie. Ze moest er toch echt uitkomen. Ik was dan ook enorm blij toen de gynaecoloog zei: "Bij de volgende wee wordt jullie kindje geboren". Ik moest nog één keer alles geven en met flink wat hulp van de vacuumpomp was daar ons meisje. Ze werd omhoog gehouden door de arts en vervolgens op mijn buik gelegd. Alles wat ik kon denken was: "wat is ze mooi en wat ben ik blij dat het voorbij is". 

Daar was ze dan, onze prachtige gezonde dochter, geboren om 5:42 uur. En hoewel ik dolblij was met haar, zat ik toch niet op een roze wolk. De bevalling voelde als één grote mislukking. Alles is anders gegaan dan ik van te voren had gewild. Ik heb haar niet op eigen kracht op de wereld gezet en dat had ik juist zo graag gewild. Ook moest ze gehaald worden, terwijl zij daar eigenlijk nog niet helemaal klaar voor was. Mijn gezondheid werd boven die van haar gesteld. Ja, ze had 37 weken in mijn buik gezeten (officieel zelfs 37+1), en dan is zo'n kindje in principe klaar om geboren te worden, maar ze had nog best even in mama's warme buik willen blijven.

Hoewel ze het over het algemeen prima deed, had ze wel wat moeite met drinken. Ze was nog veel te snel moe, waardoor de borstvoeding nog niet echt lekker liep. Daarnaast moest mijn productie nog op gang komen. Aangezien ze al niet heel zwaar was (2810 gram) en gewicht verloor, werd al snel besloten om bijvoeding te gaan geven. Omdat ik nog niet genoeg gekolfd kreeg, kreeg zij kunstvoeding. Ook dit voelde weer als een mislukking. Ik had altijd gezegd dat ik mijn kindje wilde voeden, en dus geen kunstvoeding wilde geven. Maar ik was te moe en alles was veel te chaotisch voor mij om te protesteren. Later leerde ik dat kindjes die geboren worden terwijl de mama aan een infuus hangt, vaak heel veel vocht vasthouden. Al dat vocht plassen ze binnen de eerste 24 uur uit, waardoor ze veel gewicht verliezen. Dit is helemaal niet erg, maar geeft dus wel een vals beeld van het gewichtsverlies. Ik weet niet of onze Arya anders geen kunstvoeding bij had hoeven krijgen, maar toch had ik dit graag willen weten. Nu voelt het alsof we in ieder geval te snel maar kunstvoeding hebben gegeven en alsof ik harder voor haar had moeten vechten.

Ondertussen is onze kleine meid alweer bijna een half jaar. Ze doet het super goed! Ze heeft wat problemen gehad met haar voeding (waarschijnlijk koemelkallergie), maar sinds ze op een nieuw schema staat groeit ze enorm en is ze de hele dag aan het lachen en spelen. 's Avonds is ze dan zo moe dat ze rond 8 uur nog een fles krijgt en dan gaat slapen tot de volgende ochtend 8 uur!

Ik heb nog een hele tijd het gevoel gehouden dat ik gefaald heb tijdens mijn bevalling, maar ondertussen heb ik het aardig een plekje kunnen geven. Arya doet het allemaal zo goed, er is aan niks meer te merken dat ze eigenlijk nog langer in mijn buik had willen zitten. Nu probeer ik zoveel mogelijk te genieten van dit kleine meisje, want, hoe cliché ook, ze wordt veel te snel groot!